Diken çiçeği ve öz şefkat

Sizinle tanıştırmak istediğim, sevdiğim bir bitkiden bahsetmek istiyorum.

Diken çiçeği, Latince adı ise Euphorbia milii.

Ben kendisine güzellik diye hitap ediyorum.

Gövdesi dikenli olan bir bitki dikenlerin arasında nasıl da güzel çiçekler veriyor. Dikenlerinin olmasının nedeni ise, sadece kendisini korumak değil, ihtiyacı olan güneşe ulaşmak ve su tutmak için tırmanmaktır diyor bitki bilimciler.

Dikenlerin arasında çıkan çiçeklere baktığımda hissettiğim şefkat ve özellikle öz şefkat hissi.

Şefkat için acının olması gerekiyor ve dikenler bana acıyı çağrıştırıyor. Acı da insan olmanın bir parçası. Şefkat acının tanınmasını ve görülmesini içeriyor. Acı çeken insanlara karşı nezaket, yardım, kabullenme duygusu da içerir.

Öz şefkatin de içerdikleri şefkatle aynı. Aralarındaki fark, şefkati bir başkasına, öz şefkat ise kendimize uyguladığımız. Her ikisinde de ortak olan acı ve acının varlığını kabul etmek. Acıyı kabul etmediğimizde ise harekete geçmemiz zorlaşıyor.

Kabul etmediğimiz halde ondan başka bir şey düşünmediğimizin farkında bile olamayız çoğu zaman.

Diken çiçeğinin de dikeni battığında canımızı acıtır. Hissettiğimiz acının miktarı herkes için aynı olmayabilir. Ama ortak olan acıtmasıdır. Aynı zamanda güzel çiçekleri de var. Tezatlık burada başlıyor sanırım.

Peki acımızı hissetmek ve zorlanmak normal midir?

Ya da diken batsa da acımamış gibi devam etmek midir yaptığımız?

Başkasına diken battığında yardım edip, kendimize batan dikenin farkında mıyız?

Farkında olduğumuzda yaklaşımımız nasıl oluyor?

Tüm soruların cevaplarında bir ortak yön olduğunu düşünüyorum.

Öz şefkat fikrine olan yaklaşım. Eğer bu fikre direnç gösterip, kaçınıyorsak bu kendine acımak, kendine acı verene bakmaktan kaçınmaktır. Halbuki öz şefkat kişinin kendisi için istediği iyi olma halidir.

Öz şefkati duygusal anlamda da iyi olabilmenin yolu olarak görebilmemiz mümkündür. Öz şefkat ile deneyim ne kadar zorlu, yıkıcı da olsa onu kucaklarken gösterdiğimiz nezaket, yargısız ve olumlu düşünebilmeye imkân tanır. Zihni berraklaştırır ve sakince gözlemleyebilme, tarafsız olma kapısını açar. Kapının ardındaki güzellikleri de fark edebilir duruma geliriz. Acıyı neşeye dönüştürmekten söz edebiliriz.

Tıpkı sizinle tanıştırdığım diken çiçeği gibi. Dikenler koruma amaçlı ve acı verici görünürken dikene eşlik eden çiçeklerin olması ve onların farkında olabilmek öz şefkat değil midir?

Şefkat ve öz şefkat hepimizin en doğal hakkıdır. Aradığımız bu hak kendi özümüzdedir, sadece bakmasını bilmek yeterlidir.

Şefkatle…

Lale Yılmaz

13.05.2022